Geboorte

De tentoonstelling “Geboorte” is opgebouwd rond het project Birth Day van Lieve Blancquaert. Aansluitend bij dit thema werd werk van de jonge fotografes Angélique Legeleux, Cléo Thomasson en Déborah Claire geselecteerd. Centraal staat de positie van de mens in de wereld en de huidige samenleving. Daarbij hebben de fotografes niet enkel aandacht voor de plaats waar iemand geboren wordt, maar ook voor de verhoudingen tussen mannen en vrouwen.

Met de expositie “Geboorte” wil Amazone vrouwelijke kunstenaars belichten en heeft daarbij aandacht voor de principes van multidisciplinariteit, genderdiversiteit en multiculturaliteit. Veel te vaak blijft het werk van kunstenaressen onderbelicht. Daarom biedt Art’mazone hen een podium zodat ze hun creativiteit aan een groot publiek kunnen tonen.

Lieve Blancquaert – Birth Day, How the world welcomes its children
« Dat betekent 364.501 nieuwe verhalen over de hele wereld. Door de jaren heen werd ik meer en meer gefascineerd door geboortes. Overal worden kinderen geboren met hun eigen levensverhaal: hun eigen ouders en familie, hun eigen omgeving, hun eigen cultuur, hun eigen plekje in de wereld, hun eigen toekomst. De dag waarop een kind geboren wordt, is een universeel gebeuren, een uniek iets waar ik als vrouw en moeder de emoties maar al te goed van ken. Als fotografe kreeg ik de kans om zeer krachtige, pure en unieke foto’s te maken. Foto’s die me intrigeerden en altijd resulteerden in de vraag: waarom brengen we kinderen op de wereld? In wat voor een wereld zullen ze opgroeien? Wat is hun verhaal? ».

Déborah Claire – Protestation virile
Viriel protest – n.f. et adj (lat. protestatio virilis)
1. “Als een jong meisje zich inbeeldt dat ze een jongen kan worden, is dit omdat de vrouwelijke rol niet werd voorgesteld als gelijke van de mannelijke rol. Zij rebelleert tegen dit minderwaardigheidscomplex. Aanhangers van Freud interpreteren dit als “castratieangst”.
2. politieke betekenis, en niet enkel een psychologische, aangereikt door Simone de Beauvoir. De “viriliteit” van vrouwen is geen manier om te ontsnappen aan hun vrouwelijkheid, behalve “onecht” zijn, maar eerder een manier om hun autonomie te bevestigen. Het overnemen van bepaalde als mannelijk aanziende gedragingen, zoals het liefhebben van andere vrouwen, getuigt van een verlangen om onderworpen te zijn aan het eigen bestaan. “Spontanément la femme choisit d’être un individu complet, un sujet et une liberté́ […] : si ce choix se confond avec celui de virilité́, c’est dans la mesure où la femme signifie aujourd’hui mutilation.”

Angélique Legeleux – CRNOGORKE, Femmes du Monténégro
Eerst bezet door Italië, dan weer door Joegoslavië om nadien deel uit te maken van Servië-Montenegro, Montenegro (vertaling: zwarte berg) heeft veel omwentelingen gekend in zijn identiteit. In de jaren ’90 was het land het strijdtoneel van een bloedige burgeroorlog. In 2006 werd het uiteindelijk onafhankelijk en sinds 2008 is het land kandidaat om lid te worden van de Europese Unie. Na het gespannen klimaat van de afgelopen decennia neemt het toerisme stilaan opnieuw toe.
Toen Pierre Loti de baai van Kotor leerde kennen aan het eind van de 19de eeuw, was Montenegro een onafhankelijk koninkrijk. De ontdekkingsreiziger-schrijver ontdekte deze prachtige plek aan de vooravond van het ontstaan van het toekomstig koninkrijk Joegoslavië. De naam van Montenegro is verbonden met zijn teksten. Deze beschrijven ons Montenegro als een betoverende plek. Hij ontmoet er Pasquala Ivanović, een jonge herderin op wie hij verliefd zal worden.
Hebben de tijd en de opeenvolgende gebeurtenissen de herinneringen van Pierre Loti gewist? En Pasquala, is zij nog steeds datzelfde herderinnetje, overgeleverd aan de wil van haar meesters in een land dat haar integratie in de Europese Unie op de lange baan geschoven ziet door, onder andere, een gebrek aan vrouwenrechten.

Cléo Thomasson – Le complexe du homard
« Het is ten gevolge de toevallige kruising van blikken, via de sociale media of op straat, dat ik in het vel van de antropoloog ben gekropen. Het “Complexe du Homard” (metafoor gebruikt door psychoanaliste Françoise Dolto om de overgang van de kindertijd naar de adolescentie aan te duiden) gaat over de relatie tussen deze adolescenten en mezelf. Ik fotografeer de sfeer tussen ons. Wat er tussen ons gebeurt en wat niet. De manier waarop ik naar hen kijk en hoe ik mezelf soms in hen herken. Mijn werk is gebaseerd op vertrouwen. De geregistreerde ervaringen spelen tegelijkertijd op verschillende niveaus. Zij zijn zowel intiem als universeel. Zij zijn voor mij een bron van verwarring die uitmondt in een nieuwe visuele expressie. Het gaat om het creëren van een intieme relatie met de toeschouwer.»